De geschiedenis van de wereld is gevuld met roofzuchtige mannen die tot het uiterste gaan om het misbruiken en onderdrukken van vrouwen en meisjes te rechtvaardigen.
In Under the Banner of Heaven Seizoen 1 Aflevering 5 wordt het somber voor alle betrokken vrouwen en wordt de waarheid over Ron onthuld.
Het is het lopende thema van een verhaal dat steeds zijn focus verliest.
Ook al gaat deze aflevering over Ron en Dan, hun vrouwen zijn veel boeiendere karakters. Deze vrouwen worden mishandeld door hun echtgenoten, psychologisch gemarteld in het geval van Matilda en fysiek mishandeld in het geval van Dianna.
Jeb’s ontmoeting met de bisschop en zijn vrouw onthult dat deze vrouwen van weinig belang waren voor de kerk, mogelijk omdat ze allebei buitenstaanders waren en door hun familie vergeten waren, hetzij vanwege de afstand, hetzij omdat ze haar hadden afgeschreven omdat ze ‘zich bij een sekte had aangesloten’.
Chloe Pirrie gaat gracieus om met Matilda’s berustende moed, we voelen de afkeer en berusting bij haar man en dwingen haar vervolgens haar eigen veiligheid op te offeren voor haar dochters. Dat had ze niet moeten doen.
Hoe meer vrouwen we trouwen, hoe meer kinderen we verwekken, en hoe groter de glorie in werelden zonder einde.
Dan Lafferty
Het laat zien dat religie vrouwen in een hoek zal duwen en ze zal buigen totdat ze breken, maar een moeder zal vechten voor haar kinderen, zelfs ten koste van haar vrijheid.
Toen kreeg Dianna (Denise Gough) de dupe van Ron’s kracht, maar weigerde hem haar kinderen mee te nemen. Ron was op dat moment de losgeslagen, terwijl Dianna een vrouw was die tot het uiterste was gedreven en in de steek gelaten door haar ondersteuningsnetwerk.
Ron’s “afdaling” in onze inschatting is veelzeggend. Het getuigenis van zijn broers bouwde hem op als een stoïcijnse pijler, maar het waren onbetrouwbare vertellers, en het was niet de waarheid. Hij was een gemeen monster als het erop aankwam — net als zijn vader.
Zo lichtgevend als Tyner Rushing is als Emma Smith, voelt het nog steeds niet aan dat er zo weinig is van Daisy Edgar-Jones als Brenda. Ondanks topfacturen, is Edgar-Jones nauwelijks in de show, verbannen naar een voorbijgaande vermelding hier en daar.
Als Dustin Lance Black een kritische hervertelling van de geschiedenis van het mormonisme had willen doen vanuit het oogpunt van Emma Smith, zou ik er helemaal voor zijn geweest. Het zou echter een moeilijkere verkoop voor netwerken kunnen zijn geweest. Het voelt alsof er in de schoenen wordt geschoven, waardoor Brenda Lafferty uit haar eigen verhaal wordt geperst.
Broeder, ons grootste verlies is terug te voeren op woorden geschreven door een vrouw die dacht dat ze het beter wist dan haar man.
Bernard Brady
Het is belangrijk om deze sinistere misdaad aan het licht te brengen, zodat mensen de gevaren van fundamentalisme en de cultische aard van sommige religies kennen. De oorlog tegen vrouwen in de VS is geen grap.
Het zijn niet alleen Brenda en Erica, Dianna, Matilda, Cora, Eilidh, de vrouwen uit Bountiful (Canada is hier ook niet van vrijgesteld) — er zijn er miljoenen.
Maar waar is hun bureau? Het is vermoeiend om steeds maar verhalen te horen en te zien over het lijden van vrouwen die meer gericht zijn op de mannen die hen kwellen, aanvallen, vermoorden, redden en wreken.
Dit is trouwens niet gering voor Andrew Garfield of Gil Birmingham. Hun dynamiek is constant rijk en bevredigend. Maar misschien hadden Pyre en Taba hun eigen verhaal kunnen hebben (True Detective Seizoen 4, iemand?).
Rechercheur Jeb Pyre: Het is een leuke buurt in de heuvels. Dichter bij de Heer, zeggen ze.
Rechercheur Bill Taba: Ik maak me het meest zorgen over de leuke buurten.
Waarom geef je Taba niet wat meer diepgaande ontwikkeling en laat je ze twee fictieve misdaden oplossen – het zijn tenslotte fictieve personages in dit waargebeurde verhaal – terwijl Pyre de Mormoonse agent een geloofscrisis heeft. Waarom moeten we dit op Brenda Lafferty’s verhaal zetten?
Zelfs Brenda’s man, Allen, begint zich hier buitenspel te voelen, terwijl hij de spil zou moeten zijn, aangezien het steeds waarschijnlijker wordt dat zijn broers achter de moorden op zijn vrouw en dochter zaten.
Het is niet zo dat de mannen, behalve Pyre, zich ook volledig uitgewerkt voelen. Ron’s boog voelt oppervlakkig en onderontwikkeld aan, wat te wijten kan zijn aan een aantal dingen. Er zijn nog twee afleveringen te gaan, dus we kunnen een oordeel vellen.
Het is de beslissing van deze raad dat jij, Ron Lafferty, wordt geëxcommuniceerd. Maar weet dat met berouw het geneeskrachtige water van de herdoop komt.
Ringpresident Stowe
Dan is natuurlijk puur kwaadaardig, het soort karakter dat we moeten haten. Hij vertegenwoordigt de slechtste van de mensheid, de slijmerige manipulator die seks wil hebben met zijn stiefdochters.
Overgangen hier zijn onhandiger en steeds meer verspreid. Nogmaals, dit kan een bewuste keuze zijn, maar het maakt het geheel ongericht.
Ik weet dat echte misdaad niet goed afloopt, maar we krijgen lagen van onoverzichtelijke verhalen op Lovecraft-niveau. Jeb is bijvoorbeeld in zijn huis en herinnert zich een gesprek dat hij had met Allen, die hem een verhaal vertelde over Emma Smith, dat we vervolgens zien gebeuren. Het is onnodig ingewikkeld.
Een slim vertelelement was toen Sam de profeet John Taylor citeerde, en vervolgens verscheen John Taylor zelf als een personage gedurende de hele aflevering in de flashbacks van Joseph Smith.
De laatste reeks had flitsen van schittering, maar er was te veel om echt het gewicht van een van de gebeurtenissen die werden geportretteerd over te brengen. De onthulling dat Ron gelooft dat hij de Ene Ware Profeet is, voelt niet verdiend.
Laat het een herinnering zijn — soms hoe dichter we bij onze hemelse Vader zijn, hoe meer we vervolgd zullen worden.
Ron Lafferty
Deze over-editing is ambitieus en zou kunnen werken, maar het vertroebelt de thema’s. Under The Banner Of Heaven wil te veel dingen zijn en vertrouwt het centrale verhaal dat het probeert te vertellen niet. Het lijkt niet te weten wat het probeert te zeggen, behalve dat ‘fundamentalisme slecht is’.
Er is een duidelijke focus nodig op de laatste twee afleveringen om een blijvende impact te hebben. Voor een televisieprogramma is er veel meer “vertellen” dan “tonen” als een verhalend apparaat.
Deze show heeft alle elementen van een aangrijpend verhaal, maar het tempo is nooit echt opgevoerd, afgezien van het nagelbijtende eerste derde deel van Under The Banner Of Heaven Seizoen 1 Aflevering 3.
Wat zal de blijvende impact van Under The Banner Of Heaven zijn? Zal het de Mormonen gewoon boos maken (ook al hebben ze een sympathieke Mormoonse hoofdpersoon)? Waarschijnlijk.
Zal het Brenda’s echte familie een gevoel van rechtvaardigheid of afsluiting geven? Het lijkt onwaarschijnlijk.
Zal het bewustzijn brengen over het lijden van talloze vrouwen die vastzitten in deze sektes — vroeger en nu — en eraan werken om deze weerzinwekkende behandeling in de toekomst af te schaffen? Dat is op zijn best misschien te goeder trouw.
Ik zal je familie, verleden en toekomst, uit het koninkrijk der hemelen verwijderen. Ik zal het stof van mijn voeten werpen en je voor eeuwig vervloeken, tenzij je me het respect toont dat mijn hemelse Vader eist.
Sam Lafferty
Het probleem zijn niet alleen de mannen die deze vreselijke dingen doen, maar ook de systemen die ze tegenhouden, beschermen en helpen de cycli van geweld in stand te houden.
Is kennis voldoende om mensen tot actie aan te zetten? Of zitten we allemaal vast in deze cyclus?
Kijk om je heen. Het is grimmig als het ooit was, en als dat het punt is dat Under The Banner Of Heaven probeert te maken, is het een van de vele verhalen die al soortgelijke grond hebben betreden.
Wat vind je van dit specifieke verhaal en hoe het wordt verteld? Deel uw mening in de opmerkingen.
Mary Littlejohn is een stafschrijver voor TV Fanatic. Volg haar op Twitter.
creditSource link
